Kryształowa czaszka

Bez wątpienia najbardziej znanym i tajemniczym kryształem starożytności jest czaszka odkryta w 1927 roku przez F.A. Mitchell’a-Hedges’a na szczycie ruiny świątyni w starożytnym mieście Majów w Lubaantum w Hondurasie Brytyjskim, teraz Belize.

Czaszka została wykonana z jednego bloku czystego kwarcu, 5 cali wysokości, 7 cali długości i 5 cali szerokości. To jest mniej więcej rozmiar małej, ludzkiej czaszki, z niemal idealnymi szczegółami. W 1970 r. konserwator sztuki Frank Dorland otrzymał zgodę na przeprowadzenie badań nad czaszką w Hewlett-Packard Laboratories. Ujawniło się wiele anomalii.

Czaszka została wyrzeźbiona z całkowitym pominięciem naturalnej osi kryształu, proces niespotykany w nowoczesnej krystalografii. Nie użyto żadnych narzędzi metalowych. Dorland nie był w stanie znaleźć żadnych rys. Faktycznie, większość metali byłaby bezskuteczna. Nowoczesny nóż nie zostawia żadnego śladu. Z małych wzorów w pobliżu rzeźbionej powierzchni, Dorland określił, że na początku była rzeźbiona, zapewne za pomocą diamentów. Do końcowego kształtowania, szlifowania i polerowania Dorland uważa zastosowanie mnóstwa wody i krzemowego piasku. Jeśli to prawda, zajęłoby to 300 lat ciągłej pracy. Musimy zaakceptować ten niemal niemożliwy wyczyn, albo przypuszczać korzystanie z jakiejś formy utraconej technologii.

Współczesna nauka ma kłopot w wyjaśnieniu takich umiejętności a zarazem wiedzy. Jak podsumował to Garvin: To jest praktycznie niemożliwe, dzisiaj, w czasach, gdy ludzie latają na Księżyc, powielając to osiągnięcie ... To nie byłaby kwestia umiejętności, cierpliwości czy czasu. Byłoby to po prostu niemożliwe.

Jak to jeden krystalografów z Hewlett-Packard powiedział, tej cholernej rzeczy nie powinno w ogóle być.