CHŁOPIEC, KTÓRY STAŁ NA MOŚCIE

Z płaczem wybiegłam z domu w nocy. Rodzinne kłótnie zawsze tak na mnie działają.

Latarnie kolejno gasły nad moją głową, ale nie przejełam się tym zbytnio. Takie mam parszywe szczęście. Weszłam na most znajdujący się niedaleko mojego domu, oparłam się o barierkę i zapatrzyłam na świetlne refleksy tańczące na czarnej wodzie. Latarnia nad moją głową rozbłysła słabym światłem. Usłyszałam ciche kroki i odwróciłam się gwałtownie. W krąg światła wszedł mały chłopiec. Wygladał przeciętnie, ale pachniał conajmniej kilkutygodniowo.

- Przeszkadzam ci? - zapytał cichutko, zapewne ze względu na moje znaczące wywrócenie oczami.

- Rozmyślam nad sensem swojego życia. Spadaj, młody - odpowiedziałam opryskliwie.

Chłopiec nadal stał i patrzył na mnie smutnym wzrokiem, a ja westchnęłam zniecierpliwiona i zwróciłam się do chłopca.

- No już, zmiataj stąd. Rodzice na pewno się o ciebie martwią. - dodałam trochę milszym tonem.

- Nie mam rodziców.

"Nie obchodzi mnie to" - pomyslałam. - "Mam własne problemy"

Chłopiec usiadł na balustradzie w kierunku wody i przechylił się do przodu. Odruchowo podbiegłam do niego i złapałam go, a moje paznokcie dziwnie łatwo zatopiły się w jego skórze.

Z przerażeniem opuściłam go na most i odsunęłam się od niego, wycierając ręce o spodnie. Na ramieniu, za które go złapałam, widać było kości i rozorane paznokciami kawałki mięsa. Zrobiło mi się niedobrze.

Ten smród...nie był zaniedbaniem higieny osobistej. Nie spodziewam się, żeby martwe ciało miało jakiś pożytek z kąpieli. Całkiem martwe...?

Chłopiec uśmiechnął się diabolicznie, podszedł do mnie i z zadziwiającą siłą popchnął mnie na balustradę.

Przerażona wyksztusiłam tylko:

- Dlaczego?

- Chciałbym mieć przyjaciół.

Ostatnie co pamiętam, to to, jak lecę w dół, ku czarnej wodzie...