Czy jesteś paranoikiem?

To nie duszki, ghule czy inne potwory straszą ludzi, robi to coś zgoła innego. Strach. Strach przed tym, że to samo może spotkać ciebie. Rzadko zdarza się, byś był przywiązany do postaci z horroru, prawda? Myślisz raczej o tym, że ty mógłbyś znaleźć się w takiej samej sytuacji. Strach przed przeżyciem sennych koszmarów na jawie. Strach przed tym, że t o nie jest już jedynie na ekranie czy papierze, a dzieje się naprawdę. Strach. Kiedy oglądasz lub czytasz coś przerażającego, oczywistym jest, iż możesz się czegoś zlęknąć, ale zaraz o tym zapominasz. Dla przykładu - jump scare; wzdrygasz się, gdy pojawia się na ekranie, ale zaraz zajmiesz się czymś innym, a to wyparuje z twojej głowy. Natomiast opowiedzenie dziecku historii o potworach może sprawić, że codziennie wieczorem będzie sprawdzać, czy pod jego łóżkiem nie ma nieproszonego lokatora. I to jest piękno strachu. Paranoja.

W głowie przeżywam każdy scenariusz. Patrzę w lustro, wyobrażam sobie parę tysięcy złych rzeczy, które mogą się przydarzyć: lustro rozpada się na kawałeczki, pojawia się w nim twarz, z moich oczu zaczynają wypływać strużki krwi... Czy coś takiego. Ciągłe czekanie na to, że c o ś się wydarzy. To już przestało być strachem, a zaczęło być swego rodzaju rutyną. Przyszło to wtedy, gdy chciałem, aby zdarzyło się spektakularnie, krwawe COŚ. Potrzebowałem czegoś takiego. Torturą było uświadamianie sobie faktu, że nie dzieje się nic.

Ale prawdą jest, że nigdy nic się nie dzieje. Przynajmniej nic paranormalnego. Nie zdałem sobie z tego sprawy od razu, to nie był przycisk - nie mogłem w niego kliknąć i dać sobie z tym spokoju. To był długi i żmudny proces. Obawa przed tym, że lęk będzie towarzyszył mi już zawsze. Bo nawet jeśli wiesz, że nic takiego jak duchy nie istnieje, to mała część ciebie w to nie wierzy. To tą małą część nazywam strachem.

Nie jestem zbyt szczęśliwy, ale za to ty... Jak najbardziej! No, przynajmniej powinieneś być. Teraz zlikwiduję bojaźń ludzi, jestem Krzyżakiem! Wszyscy powinni odczuwać respekt względem mnie. Zabieram od was strach! Zamieniam strach w rzeczywistość! Jestem osobą chowającą się w cieniu! Jestem tą osobą, która obserwuje cię, gdy Morfeusz obejmuje nad tobą pieczę! Jestem także tym, co czasem widzisz kątem oka... A także osobą, która pojawia się w rogu lustra! I w końcu, to ja jestem lokatorem spod łóżka!

Część ludzi nie wierzy, że można pozbyć się strachu. Dla części ludzi strach jest jedynie mitem. A jeszcze inni uważają, że jestem po prostu szalony. Ale oni po prostu się... boją. To strach przed tym, że odczuwasz strach.

Dopiero co wyszedłem z więzienia za "prześladowanie" pewnej kobiety, póki nie popełniła samobójstwa... I to nie jest ostrzeżenie. Tylko napomknąłem, że już niedługo będziesz wolny. Nie przestanę póki każdy mężczyzna, kobieta czy dziecko nie zaakceptuje faktu, że w ciemnościach coś się kryje! Że ktoś spogląda na ciebie, gdy śpisz! Że kąciki twych oczu nie płatają ci figli! Że lustro nie kłamie! I że ktoś czai się pod twoim łóżkiem!

Kiedy wszyscy to zaakceptują, możemy ruszyć dalej! Ludzie nie boją się, kiedy są w grupie, boją się jedynie wtedy, gdy są sami. Więc jeśli ludzie zrozumieją, że w cieniu ktoś jest, to nie będą już samotni, a w związku z tym nie będą się już bać... Tak jak to funkcjonuje w grupach, czyż nie? To lepsze dla wszystkich! Wiem, że ciężko będzie przychylić się do tego na początku, ale przyzwyczaisz się, obiecuję. Tylko patrz za siebie... Czy jesteś paranoikiem?

-Mr. P

-------

Pierwsze moje tłumaczenie, krytyka mile widziana (byle nie w stylu "chu**we", ładnie proszę c:)