Zło

Gra. Niby nic strasznego, tylko kombinacja kodu binarnego z pikselami. Niewinna, nic nie znacząca gra, a jednak zabrała Ci dziecko. To gorsze niż porywacz, który cię szantażuje i żąda okupu. Widzisz je, czujesz, wiesz, że jest bezpieczne, a wcale tak nie jest.

Nie widzi świata poza grą.

Niewiele je, nie chodzi do szkoły, w ogóle z Tobą nie rozmawia.

Nie robi nic poza grą.

Spróbuj ją zabrać, to możesz sam sobie zrobić krzywdę, albo gorzej. Będziesz patrzył, jak Twoje dziecko sobie robi.

Jego percepcje pod względem rzeczywistości się zmienią. Zatrą się granice między światem realnym, a światem gry. Będzie sądzić, że jeśli coś sobie odrąbie, to odrośnie. Będzie myślało, że każdy człowiek ma po 3 życia. Będzie sądziło także, że wystarczy wypić fiolkę życia, a z powrotem stanie się zdrowy.

Boisz się o swoje dziecko? Bój się raczej o siebie. Bo nie wiesz, czy także w nocy nie będzie walczył z arcytrudnym przeciwnikiem. Ba, nawet bossem. Nie będzie odróżniało wirtualnego świata od rzeczywistości. Możesz nawet nie wiedzieć, jak daleko zaszła ta choroba. Tak, to jest choroba. To jest uzależnienie, ale nie tylko. To jest odcięcie od szarego świata, zatracenie go w imię pięknej krainy gier, gdzie wszystko jest możliwe.

Nie słyszysz szczekania psa? Pewnie zabił jednego z potworów dla podwyższenia swego poziomu doświadczenia.

Uważaj, bo możesz być jego następnym wrogiem...