Wilcza gra

Księżyc lśni zimnym, lodowym blaskiem, a ty, przyjacielu chyba trochę się zapędziłeś? Nieszczęsny durniu w końcu stracisz swoją bezużyteczną głowę. O jeden raz za dużo przekroczyłeś granicę, o jeden raz za dużo przez las poniósł się pełen gniewu skowyt. Dziś kły lśnią żywą czerwienią świeżej krwi, mięśnie pracują pod skórą, drżą w napięciu, ciało gotowe jest do skoku. Chcemy poczuć smród twojego strachu, chcemy widzieć twoją paniczną ucieczkę. Zanim cię dopadniemy, zanim wyszarpniemy z ciebie życie. Tej nocy rozpocznie się polowanie, które zapewni nam trochę rozrywki w te długie, jakże długie, dni. Choć musimy przyznać, że marna to zabawa, gdy zabawka jest popsuta i zdecydowanie trzeciej lub czwartej jakości. Nie warta nawet tego wysiłku jakim jest oderwanie łap od ziemi. Głupcze, przed nami nie ma ucieczki, nie ma miejsca gdzie mógłbyś się schronić. Jednak pozwolimy ci się łudzić przez jakiś czas. To czyni grę bardziej zabawną. Będziemy obserwować jak z przerażeniem zaglądasz w cienie, jak drżysz i pocisz się słysząc wycie każdego kundla, jak z paniką w oczach patrzysz na odciski łap na śniegu. W końcu, niemal obłąkany ze strachu, zamkniesz się w jakimś dziwnym miejscu, które wy, ludzie, uważacie za bezpieczne…

Podpowiemy ci coś. Oczekuj nas w blasku księżyca. Wypatruj nas w srebrzystoszarych cieniach i plamach światła między drzewami. Oznajmimy nasze przybycie. Zapowiemy się. A potem wszyscy razem, jak to bracia… skoczymy ci do gardła.

Nie zależy nam na twojej krwi, głupcze. Na twoim życiu również nie tak bardzo jak mogłoby ci się wydawać. Za swoje zbrodnie zapłacisz inną cenę. Zadatkiem będzie twój strach. A końcową opłatą… twoja dusza. Niestety, wy ludzie jesteście tak dziwnie skonstruowani, że nie można odebrać wam duszy bez uśmiercania was. Idiotyczne rozwiązanie i marnowanie dobrego ciała z którego mógłby skorzystać kto inny. Cóż. Nie nam rozstrzygać jak ma być świat skonstruowany…

Co nam przyjdzie z twojej duszy? (śmiech) Przekonasz się o tym, człowieczyno. Przekonasz się.

Księżyc tak pięknie dziś wygląda na jasnym, mroźnym niebie. Świeża krew paruje na śniegu, jej zapach drażni nasze nosy, dotyka naszego jestestwa. Oczywiście, jesteśmy na ciebie wściekli. Nienawidzimy cię za to, co uczyniłeś. Jednak w jakiś dziwny sposób jesteśmy ci również wdzięczni, że przez twoją głupotę, arogancję i zadufanie możemy znów ruszyć przez cienie. Z tej wdzięczności zaśpiewamy dla ciebie, człowieku. Nasz głos poniesie się echem przez dolinę, a ty zadrżysz słysząc naszą pieśń.

Mówimy ci: do zobaczenia…