Morfina

Obserwują mnie.

Tylko obserwują.

Mam wrażenie że wpatrują się w każdy por na mojej skórze.

Jeden z nich siedzi właśnie na moim krześle. Patrzy w moje oczy i się uśmiecha, jakby ten grymas został na stałe przyspawany do jego twarzy.

Inna stoi w drzwiach. Robi to samo. Wgapia się niczym sroka w chrom. Rusza ustami, ale nic nie słyszę. Pewnie mówi w częstotliwości słyszalnej tylko dla innych jej podobnych.

Najgorsze jest to, że przykuto mnie do łóżka. Nie mam pojęcia jak się tu znalazłem, tkwię w tym nieskazitelnie białym pokoju odkąd pamiętam. Nie mogę poruszyć ani jednym mięśniem. Zrobiłbym wszystko, byleby uciec od tego wnikliwego wzroku. Boję się ich. Mam wrażenie, że chcą się mnie pozbyć, lecz nie mogą.

Jeden z nich, ten siedzący na krześle wstał.

Zwrócił się twarzą do tej stojącej w drzwiach i bez słowa pokazał gdzieś za moją głowę.

Inny podszedł do mnie, i stanął z boku.

Nie mogłem odwrócić głowy i nie widziałem, co robił.

Nagle poczułem w prawym przedramieniu przeszywający ból, jakby ktoś jeździł mi po ręce tępym brzeszczotem.

Obserwują mnie.

Wpatrują się intensywniej niż inwestor w giełdę.

Teraz jest ich wyjątkowo dużo. Raz po raz wskazują w przestrzeń za moją głową, wciąż się uśmiechając. Dlaczego to pomieszczenie ciągle się zmienia? Kolor ścian jeszcze pół minuty temu był jednolity, teraz przechodzi od różowego po niebieski.

Zaczęli gestykulować z większym ożywieniem, aż ich ruchy zaczęły się ze sobą zlewać. Podeszli do mnie i nachylili się nad łóżkiem, wciąż gapiąc się gdzieś za mnie.

Nagle poczułem ostry ból w głowie. Zaraz po tym wszystko całkowicie się zmieniło. Dalej leżałem na łóżku, lecz pomieszczenie przybrało stabilną formę. Czułem się, jakby ktoś zdjął mi z głowy paletę cementu.

Odkryłem, że wszystko słyszę, także rozmowy dookoła.

Śmierć mózgu?