Post Apo 4

...Stała się rzecz niesamowita i straszna zarazem. Do zniszczonego i popadłego w ruinę Poznania a raczej czterech betonowych wiosek które z niego pozostały, przybyła armia NATO-wska. Wojsko wypełniło ulice machinami które przetrwały wojnę nuklearną a wśród nich pojawiły się i Gankery. Maszyny, roboty bojowe, na których uwagę poświęcę w krótkim opisie poniżej.

Maszyny te posiadają cztery odnóża zakończone kołami oraz obrotowy korpus i parę ramion, w których wmontowana może być broń palna bądź biała. Te metalowe monstra to nowoczesne jak na nasze czasy czołgi które okazały się być o wiele bardziej sprawniejsze i zabójcze od swoich poprzedników. Nie sposób wyjść z podziwu dla tych konstruktów, które obsługiwane mogą być przez jednego pilota na sztukę. A jednak jest w nich coś demonicznego i nieludzkiego. Jakoby surowego i monumentalnego. Widząc te wyniszczone przez liczne starcia maszyny zastanawiałem się jakim cudem nie przepadły po wojnie nuklearnej jaka rozpętała się niemal 50 lat temu.

Choć nastały czasy niepewne ludzkość aż garnie się do naprawy świata i choć jest nas niewielu i większość z nas nie dożywa 40lat na skutek promieniowania, to nadal wierzymy w lepszą przyszłość. Ale zbaczam z tematu.

Jednym z profitów pojawienia się armii na obszarze wielkopolski było zapewnienie racji żywnościowych dla mieszkańców wiosek. Stary Rynek wypełnił się też straganami gdzie zaczęto sprzedawać kawę i czekoladę. Specjały niemal zapomniane po wojnie. Minusem był fakt iż w o wiele ruchliwszym środowisku zaczęły się pojawiać Beboki. Bezszelestne kreatury o opasłych futrzastych ciałach, ostrych pazurach i żarłocznych owalnych otworach gębowych z których to wyrzynały się spiralnie ułożone trójkątne zęby. Ich obecność nie była zaskoczeniem dla mieszkańców którzy poinformowani byli o ich istnieniu w radiu. Cała ich egzystencja zdradzona została za sprawą dowodu, który przyniósł przed grono naukowe jeden z mieszkańców miasta a był nim Mateusz Kaprowski. Dzięki wyczynowi jakiego dokonał ten bodajże 20-letni młodzieniec, z którym to miałem przyjemność się widzieć, wojsko rozpoczęło trwające długie tygodnie starcia z tymi kreaturami wyjętymi z najgłębszych koszmarów chorych umysłowo ludzi. W wielu odludnych częściach miasta miały miejsce potyczki pomiędzy wojskiem a tymi ohydnymi bestiami jednak zwycięstwa nad nimi nie udało się odnieść.

Wszystko za sprawą ich sekretnego życia, które nakazuje im w dzień pozostawać w kanałach i wychodzić nocą.

Uzbrojone w broń palną Gankery i miotacze ognia są najskuteczniejsze w ich zwalczaniu. Nieraz jednak zdarzy się i tak że Beboki powybijają posterunek żołnierzy nim ci zdążą zareagować. Na rubieżach miasta jest ich całkiem sporo wszystkie jednakowo wygłodniałe, brutalne, krwiożercze. Na mieszkańców padł strach i to widmo śmierci utrzymuje się do dziś. Nikt nie wychodzi po zmroku w czasie którego słychać odgłosy miotaczy ognia i serii z karabinów maszynowych. JA zaś siedząc w pokoju na najwyższym piętrze blokowca opisuję te wydarzenia gdyż powziąłem zamiar być kronikarzem tego wieku. Może brak mi stylu i urągam wieloma błędami lecz dla przyszłych prawnuków chcę świadczyć przykładem i przestrogą. Nie będę tu jednak prawić morałów które prawie kompletnie zostały zaniechane w dniu dzisiejszym, ani też nie będę zanosił kaganka nadziei do przyszłości. Postanowiwszy być kronikarzem podjąłem się opisania wydarzeń takimi jakie są. Nie dodając nie więcej i nie mniej.

Nie dalej jak tydzień temu pogrążony w melancholii rzeczywistości postanowiłem odwiedzić Mateusza, jegomościa którego zasługi uprzednio wspomniałem. Przyjął mnie w swe progi jak przyjaciela i po wypaleniu paru papierosów poszliśmy do centrum jednej z betonowych wiosek mieszczącej się na starym rynku.

Tam też pośród machin wojennych i mieszczańskiej zawieruchy zatrzymaliśmy się w nowo otwartej kawiarni która oferowała kawę i czekoladę. Specjały z których byliśmy najbardziej uradowani. Nie mogąc się uspokoić z podniecenia wypytałem go o najnowsze wydarzenia gdyż sam nie posiadałem wtedy radia. Ten zdziwił się na moje pytanie i jakoby od niechcenia wyznał mi iż sytuacja zdaje się być tragiczna. Nie dalej jak w Nowym Mieście zagrożenie spowodowane Bebokami jest tak wysokie iż położona tam betonowa wieś została kompletnie wyludniona, a mieszkańcy przemieścili się tutaj do centrum. Do bezpiecznego jak Sezam rynku ratusza, który aż tlił się od żywotności.  

Mój rozmówca wyjaśnił mi także że poczyna brakować paliwa, prądu i amunicji jednak wspomniał o tym tak cicho iż postanowiłem sobie tą wiadomość zachować do teraz w sekrecie. W czasie w którym spisuję owe słowa Mateusz, jako że jest Scavegerem przebywa na misji pełniąc kolejną powinność listonosza. Oby za jego sprawą

wymizerniałe w starciach z bestiami wojsko otrzymało tak wielce potrzebne wsparcie. Ale zbaczam z tematu ponownie. Powróćmy do tego feralnego dnia w którym to rozmawiałem z nim otwarcie. Otóż w momencie gdy rozmawialiśmy o bliżej nieskrystalizowanych tematach pomijających sytuację betonowej wioski, naraz w oddali dało się posłyszeć krzyk kobiety.

To co się wtedy wydarzyło było bezprecedensową brawurą. Oto jeden z Beboków który niepostrzeżenie wdarł się

do naszego przybytku rozpłatał krtań jednemu z mieszkańców. Powstała zawierucha, wszyscy uciekali byle dalej od monstra które łapczywie pochłaniało kolejne hausty mięsa. Mój towarzysz zesztywniał w pozycji strzeleckiej i oddał dwa celne strzały z karabinu lecz jedynie drasnął drapieżcę. Bebok jęknął i już miał uciec w odmęty ciasnych zaułków gdyby nie ingerencja istoty o iście anielskiej posturze. Ludzka postać jednym płynnym ruchem pochwyciła wyrywające się z jej uchwytu zwierzę i w jednej chwili złamała kark czarnej jak kleks kreatury. Alarm został odwołany zaś my staliśmy w osłupieniu patrząc jak martwa już kreatura zostaje pokazana obliczom mieszkańców po czym bezceremonialnie rzucona na bruk w geście pogardy.

Anioł który bez wątpienia ukrócił życie Bebokowi nie był jednak zwykłym człowiekiem. Był to cyborg, a ściślej kobieta o spadających do ramion, białych, prostych włosach. Nosiła ślady licznych modyfikacji i pomimo wysokiej postury i schludnego naznaczonego krzykliwym pomarańczem skafandra przywitała nas niezwykle ciepło. Jakoby dantejska scena rozegrana przed sekundą nie miała w ogóle miejsca. Dopiero potem w rozmowie pomiędzy nami wyszło na jaw że jest najefektywniejszym żołnierzem w całym plutonie. Niezwykłe spotkanie nie trwało jednak długo gdyż szloch mieszczanki której to mąż został zabity przez piekielną kreaturę rozległ się echem po kamienicach. Szybko uprzątnięto i spalono zwłoki w niedalekim krematorium jednak ta scena już na zawsze wyryje się w mojej pamięci. Powracając jednak do postaci tego mechanicznego anioła, szybko się dowiedzieliśmy iż nazywa się Jane. Angielskie imię w ogóle nas nie zdziwiło. Zdziwiła nas za to maniera beztroski i frywolności jaką emanowała kobieta. Była jakoby zafascynowana Bebokiem, który nawet obijany przez nią o bruk nie wydawał ani jednego dźwięku. Wymieniwszy szybkie spojrzenia z Mateuszem postanowiliśmy zaprosić ją na herbatę. Ta, chwilę się zastanowiwszy stwierdziła że to "dość osobliwa propozycja jak na osoby które doświadczyły tragedii". Oczywiście miała tu na myśli kobietę w rozpaczy jednak zbyliśmy tą scenę tragedii milczeniem. W rozmowie Jane sprawiała wrażenie obytej i niesłychanie silnej mentalnie. Streściła nam niektóre wyprawy w których brała udział. Okazało się przy tym iż siły amerykańskie planują

na powrót zająć i opanować Europę co zapewni odbudowę chociaż części zrujnowanego świata. Szczegóły jednak nie zostały nam wyłuszczone i mogliśmy jedynie gdybać jak zostanie to osiągnięte. Dla mnie myśl o przepadłych w wojnie nuklearnej mocarstwach zakrawała co najmniej na żart a Jane zdawała się poniekąd podzielać moją uwagę. Jednak to co najbardziej wzburzyło mną i Mateuszem był komentarz cyborga o Bebokach.

"Czy nie uważacie że te Czarne istoty nie reprezentują najlepiej ludzkiej chciwości. Są zachłanne, nigdy nie syte, przemykają niczym cienie dawnej świetności tylko by żerować na przeszłości?"

Do dziś w swoich wspomnieniach uważam iż ta kobieta zakpiła sobie z nas, ludzi. Nie mam jej jednak tego za złe wiedząc już co musiała przechodzić nim stała się metalowym aniołem. Wojna odebrała nam rozum, zatraciliśmy się w niej a teraz jesteśmy zjadani przez naszą własną chciwość. Mateusz próbował już rozpocząć zawziętą dyskusję z jak to sam określił "blaszakiem" jednak powstrzymałem go pewnym aczkolwiek lekkim uściskiem dłoni. Przez moment cała trójka z nas milczała. Przerywając ciszę rozpocząłem swój wywód o

botanice. Najbardziej miernym i beznadziejnym temacie jako iż tej dziedziny miałem ukończone studia. Ostatecznie doszło do tego że wszyscy trzej przeprosiliśmy się za nasze zachowanie i rozeszliśmy się w sobie znanych kierunkach.

Z wieści jakie teraz dochodzą moich uszu za sprawą nowo kupionego radia na baterie słyszę iż pluton Jane rezyduje w środku Nowego Miasta. Mateusz nadal nie wrócił ze swojej misji zaś ja popadam w coraz większą katatonię. Czy zostaniemy zeżarci przez naszą chciwość? Czy posiłki z Czech i Niemiec dotrą na czas nim Beboki na dobre opanują zgliszcza Poznania? Dzień i noc stały się teraz równie niebezpieczne. Mimo iż o zmroku najczęściej monstra wychodzą to nad ranem w pojedynczych okazjach też mają szansę się pojawiać.

Zwykły obywatel ma znacznie większą szansę zostać postrzelony niż miało to miejsce wcześniej. Gdy zapada noc nieraz słyszę krzyki zabitych. Wołają do mnie z czeluści Tartaru, krzycząc, tracąc dech tylko po to by wydobyć z siebie kolejny przeciągły lament. W głowie kołatają mi się pytania.

Czy jestem bezpieczny? Czy kobieta, anioł z metalu zdąży ochronić mnie przed tę plagą? Czy też padnę martwy z rozpłatanym gardłem i krwią sączącą się we wszystkich kierunkach. Oby bóg był miłosierny, obym nie cierpiał długo.