Historia

Post Apo 6

nieprawicz 0 4 lata temu 827 odsłon Czas czytania: ~8 minut

Tu Mateusz Kaprowski. Ostatnio nie nagrywałem nic na kasetach ponieważ skończyły mi się. Dopiero po poszukiwaniu ich przez 2 miesiące na bazarze wreszcie znalazłem i zakupiłem stosowną ilość by kontynuować prowadzenie mojego dziennika. Od starcia wojska z Bebokami jak już się zapewne domyślacie minęły dwa miesiące i dziewięć dni. W tym czasie przyszło mi współpracować cyborgiem Jane oraz z Robertem Mykło, człowiekiem, który posługuje się wyłącznie bronią białą a jest tak piękny jak jego krogulczy, haczykowaty nos. Mimo groteskowego wyglądu zdążyłem go polubić. Ponoć uczył się na elektryka jeszcze w post nuklearnej rzeczywistości ale jakoś mu nie wierzę. Faktem jest że w tym zniszczonym świecie szkoły jako takie nie działają. Jeżeli jakieś dziecko w ogóle żyje i chce zdobyć wiedzę, szuka konkretnego "Cechu". W poznańskich betonowych wioskach największe są "Cechy": Czyścicieli wody, Scavengerów, Transportujących i Logistyczny. W tym ostatnim zawiera się wszelka kasta naukowa.

Z uwagi na fakt iż nasze ulice były przepełnione zwłokami Beboków, mieszkańcy postanowili wsiąść sprawy w swoje ręce. Większość skórowała zwłoki dla pozyskania ciepłych futer na nadchodzącą zimę. Ktoś też próbował zrobić z ich mięsa przysmak kulinarny ale pierwsi klienci się tylko pochorowali i mieli biegunkę. Naukowcy zbadali całą biologię tych nienaturalnych zwierząt. Z budowy Beboki podobne były do rosomaka lecz miały cztery niby pajęcze oczy, owalny otwór gębowy z którego obnażały się trójkątne zęby, żądłowaty język i zaopatrzone na każdej z łap pazury długie nawet na 6 cali. Ogon Beboków był niesamowicie krótki i równie dobrze mogło by go nie być. OD taki futrzasty kikut. Za to ich krew...Ooo tutaj uczeni odkryli prawdziwe pokłady niewykorzystanego potencjału. Krew Beboków okazała się być bakteriobójcza, nawet jej minimalne ilości zdolne były kompletnie zabić wszelkie pasożyty od strzykw, przez nicienie aż po tasiemce. Narządy tych czarnych jak smoła kleksów o dziwo nie różniły się wiele od drapieżnych ssaków. Serce, płuca, wątroba i bardzo krótkie jelita, wszystko to wyglądało znajomo w oczach biologa. Nikt jednak z uczonych nie mógł ustalić do jakiego rzędu kręgowców przypasować te dziwadła. Z rozmów z jedynym Cybrogiem w mieście, Jane, dowiedziałem się że te istoty mogą nie pochodzić nawet z naszego wymiaru. Wiem jak to brzmi i bynajmniej nie podzielam tej uwagi. Nie wierzę że z jakiegoś powodu powstała jakaś wyrwa, portal, który sprawił, że te plugastwa tak po prostu się tu znalazły. One musiały i zapewne są, wytworem promieniowania. Nie znajduję innego wytłumaczenia.

Ale powracając do opowieści. Podczas gdy Poznań podnosił się z upadku a wsparcie NATO wkraczały w poszczególne dzielnice ruin miasta; Ja wraz Jane i Robertem zostaliśmy wezwani do ratusza, w którym to znajdowali się założyciele betonowych wiosek, i naczelny dowódca sił wojskowych jakie starły się z plagą tych przeklętych poczwar. Zadanie było stosunkowo proste. Mieliśmy pojechać do miejsca znanego jako Bagna Biebrzańskie i odebrać stamtąd pewien artefakt.

Miejsce to usytuowane jest na drodze do Wilna, na Podlasiu. Jako środek transportu dostaliśmy wysłużony wóz pancerny, zapas paliwa i mapy z dokładnymi namiarami na miejsce, w którym mieliśmy się udać. Jadąc w pancernej puszce pozwoliłem Jane żeby prowadziła sam zaś próbowałem zasnąć.

-Jak długo masz problemy ze snem? -spytał Cyborg rzucając mi przelotne spojrzenie

-Od jakiegoś tygodnia nie mogę zasnąć. -przyznałem się i już miałem spytać Roberta o godzinę gdy Jane odparła:

-Mogę ci zanucić jakąś piosenkę. Zamknij oczy.

Spojrzałem na nią od niechcenia i... posłuchałem. Zamknąłem powieki. Tymczasem Jane poczeła nucić kawałek który znałem z dzieciństwa. Była to piosenka, która powstała w ramach tworzenia jakiejś starej gry komputerowej. O ile pomiętam utwór nosił nazwę: "Build That Wall".

-I dig my hole, you build a wall

 I dig my hole, you build a wall

 One day that wall is gonna fall- pieśń sączyła się z mechanicznych ust cyborga a ja zamknąwszy oczy począłem odpływać. Nie pamiętam dokładnie co mi się śniło. Znam jedynie fragmenty mojego snu.

Piasek, odgłos morza. Śmiech matki i skargi Ojca. Owa senna mara opuściła mnie dość szybko gdy Robert dał mi szturchańca w bok. Obudziłem się zaś przed nami rozpościerały się moczary.

-Niestety dalej nie pojedziemy. Prędzej zapadlibyśmy się pod własnym ciężarem. -odparła Jane zaś JA wraz robertem wyleźliśmy z pojazdu. Po kwadransie zdołaliśmy zamaskować wóz gałęziami z okolicznych drzew po czym wyjąwszy latarki i mapy postanowiliśmy zagłębiać się w nieodkryty przez nas obszar. Miałem kalosze, żołnierski kombinezon oraz wysłużonego kałacha z dwoma pełnymi magazynkami. Do tego plecak zawierający apteczkę, leki na choroby popromienne, kompas i nóż. Robert miast broni palnej miał swoje maczety i tylko Jane nie poosiadawszy żadnego ekwipunku zdawała się być w naszej grupie "sierotką marysią". Wiedziała że w razie wpadnięcia w otchłań bagienną nie będzie mogła się wydostać a przynajmniej nie w łatwy sposób. Jej metalowe ciało zakryte było specjalnym skafandrem, który izolował mechaniczne części.

Zagłębiając się na tereny bagien od południa i patrząc na mapy opakowane w izolacyjne plastikowe folie coraz bardziej uświadamialiśmy sobie że nie mamy pojęcia gdzie się znajdujemy. Tylko Jane wiedziała bo jak sama twierdziła miała wszelakie potrzebne dane do robienia w głowie symulacji GPS. Po ponad dwugodzinnym marszu pomiędzy podmokłymi obszarami mieliśmy dość i przystanęliśmy by zrobić sobie przerwę na papierosa i posiłek o którego zawartość zadbał "entuzjasta maczet", Robert.

-Spokojnie chłopaki jesteśmy już blisko.

-Pierdolisz tak od pół godziny a chuja widać -stwierdził wtedy Robert i była to prawda.

Zewsząd ogarniała nas ciemność nocy zaś podmokły obszar, w którym się znajdowaliśmy prócz drzew miał udogodnienie w postaci dość gęstej mgły. Gdziekolwiek nie świeciliśmy latarkami te jedynie rozjaśniały parę. Snopy światła nie odsłaniały nam tajemnic bagien a jedynie pogarszały naszą widoczność. Dlatego też je wyłączyliśmy. Spojrzałem na naramienny licznik Geigera. Wskazywał 3 Siverty. Robert który sam nie nosił

żadnej maski wypakował ze swojego plecaka prowiant w postaci dwóch nadzianych po brzegi kanapek. Był w nich ser, szynka, pomidory i cebula wszystko pokrojone w plastry i z dodatkiem sosu czosnkowego.

Nie miałem pojęcia jak udało mu się zdobyć składniki do tych "kanapek drwala" ale robiły wrażenie zarówno w wyglądzie jak i w smaku. Po spałaszowaniu jak dziki swoich porcji wznowiliśmy wyprawę. Prowadziła Jane. Parę razy zapadaliśmy się w zagłębieniach lecz na ogół udawało się uniknąć zdradliwych topielisk. W końcu po niespełna kolejnych dwóch godzinach przedzierania się przez ostępy matki natury dotarliśmy na stabilny grunt. Mgła zdołała nieco zrzednąć i pozapalaliśmy latarki. To co ujrzeliśmy wprawiło nas w osłupienie i podziw. Przed nami stała wybudowana na balach, drewniana chata, zaś przy drzwiach w specjalnie na to przeznaczonym lampionie tlił się płomień świeczki. Robert odzyskawszy swoją wiarę zapukał pospiesznie do drzwi. Po chwili wrota otworzyły się a w progu powitała naszą trójkę, wiedźma. Wyglądała jakby była ledwo po 30-ce. Ubrana zaś była w jeansy, skórzaną kurtkę i wysokie kalosze. Do tego miała ścięte do ramion, rude włosy.

-O proszę. Jednak kogoś przysłali.

Wyjaśniliśmy pospiesznie że przybyliśmy po artefakt.

-Spokojnie, rozgoście się wewnątrz. Zaraz przyniosę to czego szukacie.

Jak powiedziała tak i zrobiliśmy. Wnętrze chaty było "przytulne". Ceglane palenisko w którym buchał ogień, drewniane krzesła i stół. NA ścianach wisiały trofea. Czaszki byków jeleni. Wszystkie eksponaty zostały spreparowane wręcz doskonale. Usunięto wszelką tkankę skóry i mięśni. Nie pozostało nic poza bielą kości i porożami.

-Ach gdzie moje maniery -odpowiedziała "wiedźma" wracając z opakunkiem owiniętym w szmaty -Nie przedstawiłam się. Agata.

Wszyscy po kolei przedstawiliśmy się zaś "wiedźma" rozwinęła pakunek przedstawiając nam artefakt w całej okazałości:

-Więc po to zapierdalaliśmy tyle przez bagna? Co to ma kurwa być, żart -uniósł się Robert lecz szybko został sprowadzony do poziomu przez Jane za sprawą silnego uścisku mechanicznej ręki na obojczyku.

-Co to dokładnie jest? -spytałem patrząc na coś co wyglądało jak przeźroczysty sześcian foremny.

-Coś co sprawi że prąd w waszych miastach znowu popłynie -odparła Agata- zapomniana technologia, która jeszcze przed wojną nuklearną była utajniona. Tak wiele znaczyła.

-Więc ta wielka kostka to bateria? -odparł Robert drapiąc się po nosie.

-O drogi śmiertelniku, ta kostka jest czymś więcej niż tylko baterią. -odparła rudowłosa kobieta- Zanim się urodziłeś ludzkość podróżowała już na księżyc. To tam wynaleziono to ogniwo. Wyobraź sobie niewyczerpane źródło energii zdolne zasilić całe miasta...

-Bajdy...-skwitował Robert- Mamy uwierzyć że to ogniwo produkuje energię porównywalną do elektrowni atomowej?

-W nic nie musicie wierzyć. -odparła Agata- Ale jak mniemam przysłano was po tenże właśnie artefakt. Nie łatwo mi było położyć ręce na tym znalezisku. Przejdźmy zatem do biznesu.

Wszyscy trzej skamienieliśmy. Nikt nic nie wspominał o targowaniu się. Mieliśmy tylko odebrać stąd artefakt i wracać jak najszybciej się dało. Spojrzałem na Jane i Roberta. Wybałuszyli tylko oczy i nim ktokolwiek zdążył zareagować cyborg szybkim ruchem ręki zdzielił Agatę w szyję. Kobieta zachwiała się i padła nieprzytomna. Towarzysz z maczetami nie czekał zbyt długo i załadował artefakt do swojego plecaka.

-Wychodzimy -skwitował "blachatron", zaś ja upewniwszy się, że poszkodowana oddycha pozostawiłem na drewnianym stole skromną rekompensatę w postaci małej ampułki z tabletkami na chorobę popromienną.

Tak zatem po dobiciu targu z "sprzedawcą" ruszyliśmy w drogę powrotną. Mgła zdążyła się już przerzedzić więc pozapalaliśmy latarki. Na szczęście Jane pamiętała drogę powrotną. Sami nie dalibyśmy sobie rady z odszukaniem tych samych pni i konarów jakie jeszcze chwilę temu przebyliśmy. Kierowaliśmy się na południe, tam gdzie zostawiliśmy swój pojazd. Zarówno ja jak i Robert byliśmy wyczerpani i gdy już byliśmy nie dalej jak 100 metrów od punktu docelowego, a przynajmniej tak mówiła Jane, w naszym kierunku oddano strzały.

Robert zachwiał się i wpadł w wodę która zaczęła go wciągać. Szybko odrzuciłem latarkę w bok i w ostatniej chwili złapałem go w pół. Chciałem go wyciągnąć ale poczułem że grunt załamuje mi się pod nogami. Tymczasem

Jane zasłaniając nas swoim ciałem zabrała ode mnie karabin i przeładowawszy oddała parę krótkich seri w kierunku z którego do nas strzelano. Odgłosy wystrzałów ucichły zaś ja odnalazłem grunt pod stopami i wyciągnąłem Roberta na powierzchnię. W pierwszych chwilach zwymiotował wodą bagienną. Kaszlał z dobre pół minuty.

Ostatecznie okazało się że Robert wpadł w zagłębienie którego nie widać było z powodu obecności wody. Ochłonąwszy z tego wydarzenia cała nasza trójka wyszła na stały ląd. Niedaleko pojazdu znaleźliśmy motor a obok niego dwóch ludzi w maskach i z roztrzaskanymi, od kul karabinu, głowami. Widocznie znaleźli nasz wóz i nie mogąc się do niego dostać postanowili zaczekać na właścicieli.

-To kurtki Siedmiu Wiatrów. -skwitowałem ubranie obu trupów

Nie chcąc pozostać w tym miejscu ani chwili dłużej wsiedliśmy; zmarznięci, przemoczeni i zmęczeni. Jedynie Jane mogła być wyjątkiem od reguły. Przespałem całą podróż powrotną. W snach natomiast nawiedzały mnie koszmary. Patrzyłem na moich tonących w bagnach towarzyszy, chciałem im pomóc a nie mogłem. W końcu zobaczyłem tą twarz. Twarz Piotrka, który jeszcze nie tak dawno został pochowany. Wtedy to wspomnienia wróciły mi ze zdwojoną siłą. Widziałem hordy Beboków oblepiające mnie i wyżerające moje wnętrzności. Próbowałem się obudzić lecz sen był zbyt silny. Czułem jakbym miał za chwilę się udusić. Wreszcie ze snu wyrwała mnie piosenka. Otworzyłem oczy. Za sterami wozu siedział Robert zaś Jane siedziała z tyłu pogrążona we śnie. Widocznie nawet pół-ludzie potrzebują czasem odpocząć. Robert nucił jakąś rosyjską przyśpiewkę zaś ja mogłem podziwiać wschód słońca zalewający herbacianą barwą polany i pola.

[The End]


Oznacz jako: przeczytane ulubione chcę przeczytać

Komentarze

Zaloguj się, aby dodać komentarz.

Inne od tego autora

Archiwum

Najnowsze i warte uwagi

Artykuły i recenzje