Moja rodzina

Umarłem osiem lat temu.

 Nie było to nic szczególnie tragicznego albo niezwykłego. Zwyczajny wypadek samochodowy. Nie obwiniam faceta, który we mnie wjechał. Spieszył się, bo jego żona rodziła, a na drodze był lód. Stracił kontrolę nad autem, a ja swoje życie.

 To nie jego wina, wiem to. Nie jestem okrutny ani mściwy. Jeśli już, to jestem tego przeciwieństwem.

 Wiecie, nie pozostali mi żadni członkowie rodziny, a w tym czasie straciłem też kilku przyjaciół. Kiedy przyszedł czas pogrzebu, jedynymi osobami, które się pojawiły, był mój szef i rodzina kolesia, który mnie zabił. Żona przytulała do piersi nowonarodzoną córkę.

 Nienawidziłem mojego szefa, a cmentarz był kompletnie opuszczony, więc podążyłem za tą rodziną do domu. Laura równie dobrze mogłaby być moją córką. Była urocza, pozytywna i bardzo mała. Miała problemy ze snem jeśli ktoś nie potrząsał jej kołyską, a rodzice byli tak bardzo zmęczeni. Kiedy położyli ją spać, z łatwością mogłem ją kołysać. Nie męczyłem się. Mogłem jej pomóc.

 Mijały lata, a Jacek i Lena zdali sobie sprawę, że nie są w domu sami. Nie zajęło im długo, żeby połączyć to z moim pogrzebem. Ale nigdy nie byłem im wrogi, więc nie bali się ani nie denerwowali.

 Zaczęli palić świece na rocznicę mojej śmierci. Zostawiali pusty talerz podczas obiadów i świąt. Naprawdę czułem się jak… członek rodziny.

 Ktoś próbuje wywarzyć drzwi. To ex Leny. Ma obsesję. Jest wściekły. Skrzywdzi rodzinę. Moją rodzinę.

 Sprawa z duchami wygląda tak, że czym więcej ofiar dostaniesz, tym silniejszy się staniesz. Przez ostatnie pięć lat bardzo podobały mi się świece, drobiazgi, a nawet okazyjne jedzenie składane mi w darze. Dawały mi siłę.

 Nóż w dłoni daje mi poczucie ciepła. Gorąco na mojej zimnej skórze.

 Lena, Jacek i Laura to moja rodzina. Zależy mi na nich. I jeszcze nie zamierzają do mnie dołączyć.

Źródło: Pansyk @ https://www.reddit.com/r/shortscarystories/comments/fosqhb/my_family/