Samobójczyni

,,Delikatna, ciepła krew spływa po nadgarstku.

Niczym cienki potok dociera do otwartej dłoni, na której się zbiera.

Płynie po palcach zataczając kręgi aż w końcu skapuje na miękki, puszysty i bialutki jak obłoki, dywan.

Powoli w niego kropla agonii wsiąka pozostawiając ślady cierpienia.

Do koła lodowato jak w zimę na dworze, ale te krople soczystej krwi dodają ciepła, przyjemnego ciepła jak płomienie w wieczornym kominku.

Ale te płomienie chcąc nie chcąc w końcu przygasają.

Robi się coraz zimniej.

Po ciele przechodzą dreszcze a ręce i usta same drgają.

Narzędzie zbrodni spada wirując powoli w powietrzu aż w końcu z brzdękiem jego ostrze wbija się w drewnianą podłogę.

Strumieni krwi przybywa a płomienie coraz bardziej słabsze.

Purpurowa krew zamienia się w rzekę znajdującą tor do miejsca, aby płynąc coraz dalej.

Czy to już koniec?

Zamakam oczy, nie chce ich otwierać.

Powieki wydają się ciężkie.

Płomienie w kominku dogasają.

Nic już nie czuję żadnego bólu, ciepła, dotyku i życia.

Teraz wiem, że to już koniec.

Czy droga do piekła to moja droga?

Przecież każdy człowiek ma prawo decydować za siebie i odpowiadać za swoje czyny.

Ale jeśli czyimś jedynym wyjściem jest śmierć?

Nie powinien zostać za to ukarany”