Nie wolno zabijać

Jest ciemna, styczniowa noc. Idę przed siebie, drogą pośród drzew. Wokół mnie tylko pola pokryte śniegiem i zimny, świszczący wiatr. Na niebie nie ma chmur, lecz próżno szukać na nim gwiazd. Jest tylko mleczno-biała, prawie pełna tarcza księżyca. Pełnia już blisko, niedobrze. Mijam tory kolejowe i widzę jak droga zakręca przy niedużej górce, na której są jakieś po PGR-rowskie ruiny, wszystko oświetlane jest słabym światłem rzucanym przez starą, czasem migającą latarnię. Miejsce to wyglądałoby nawet urokliwie, gdyby nie mróz i ten cholerny wiatr. W oddali widzę światła zbliżającego się samochodu. Idę dalej. Po chwili samochód jest na tyle blisko, że mogę zobaczyć, iż jest to radiowóz. Radiowóz wróży kłopoty myślę i nie mylę się zbytnio. Samochód miga niebieską syreną i zjeżdża na pobocze. Wysiada z niego policjant, a w kabinie dostrzegam jeszcze jednego. -Halo ! Co pan tutaj robi ? Woła policjant. Milczę.

-Słyszy mnie pan ?! Podchodzi do mnie powoli, oświetlając mi twarz latarką.

-Co pan tutaj robi ?! Ponawia pytanie.

-Idę. Odpowiadam.

-Oszalałeś człowieku !? Do najbliższej wsi jest 35 kilometrów, jest środek nocy i 20 stopniowy mróz. Coś ci się stało ? Zostałeś napadnięty ? Potrzebujesz pomocy ?

-Nie potrzebuje żadnej pomocy ! Mówię. Po porostu jedzcie dalej, a nikomu nic się nie stanie. Nie wolno zabijać. Zostawcie mnie , zapomnijcie o mnie. Policjant cofa się wyraźnie zaniepokojony i gestem przywołuje swojego partnera z samochodu.

-Zobacz co my tutaj mamy. Mówi szeptem, lecz ja i tak wszystko słyszę.

-Jakiś dziwny typ, idzie sam na środku pustkowia, w 20 stopniowym mrozie, do tego jakoś dziwnie gada. Może to jakiś zbieg ? Lepiej będzie jak weźmiemy go na komendę i tam wszystko dokładnie sprawdzimy, a on przy okazji spędzi noc w cieple. To będzie taki dobry uczynek. Mówi i uśmiecha się.

- Chodź do radiowozu. Tym razem zwraca się do mnie.

- Zawieziemy cię na komendę, spędzisz noc w cieple i dostaniesz coś ciepłego do jedzenia. Mówi, po czym kładzie mi rękę na ramieniu.

-Zostawcie mnie! Krzyczę, po czym chwytam policjanta za rękę i rzucam nim.

Upada 6 metrów dalej.

-Nie wolno zabijać. Mówię i zaczynam iść.

Drugi policjant wyrwał się z osłupienia i teraz biegnie na mnie z pałką. Potężny cios spada na moje plecy. Normalny człowiek w tym momencie upadłby na twarz, ale nie ja. Odwracam się i uderzam policjanta w splot słoneczny. Słyszę trzask pękających żeber. Czuje zapach krwi. Teraz już tego nie powstrzymam. Policjant upada plecami na ziemię. Widzę jak patrzy na mnie zaskoczony, widzę jak brodzi krwią z ust. Jego serce już nie bije, zostało mu kilkanaście sekund życia. -Nie wolo zabijać ! Krzyczę. Z chwilowego odrętwienia wyrywa mnie huk i szarpnięcie. To pierwszy policjant. Zdążył się podnieść i teraz strzelił do mnie. Chyba dostałem w głowę. Policjant zaskoczony tym, że jeszcze żyję, stoi i wpatruje się we mnie z głupią miną. Nie marnuję czasu. Podbiegam do niego i wyrywam mu broń. Robię to z taką siłą, że policjant traci przy tym kilka palców. Chwytam zaskoczonego policjanta i rzucam nim o radiowóz. Gdy jego ciało uderza o metal, słyszę jak pękają mu kości. Od takiego uderzenia ginie od razu. Zostaję sam na środku pustkowia. Stoję głośno dysząc i rozglądam się zrozpaczony. Wszędzie jest krew. Na śniegu, na drzewach, na radiowozie, na mnie. Znów mi się nie udało. -Nie wolno zabijać ! Krzyczę przez łzy ostatni raz i odchodzę. Musze zdążyć przed pełnią.

Poprawiłem z deczka: systemerror