Głos wewnątrz mnie

Wyjdź z domu jest taka ładna pogoda.

Ale no wyjdź, co będziesz siedział w domu.

Ale wyjdź, dla zdrowia, pobiegasz sobie, pojeździsz na rowerze!

Ale ja nie wyszedłem. Siedziałem w domu, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Czas płynął wolno, niczym piasek w klepsydrze. Wszystkie ulubione czynności - granie na komputerze, czytanie książek, denerwowanie młodszej siostry nagle straciły dla mnie sens.

Zamknij drzwi i okna!

Zamknij je!

Zasłoń zasłony!

Ale ja tego nie zrobiłem. Kolejna głupia myśl. Po co?

Nie patrz się za siebie.

Nie patrz się za siebie.

Nie PATRZ SIĘ ZA SIEBIE.

Ale ja spojrzałem.

Ale ja odwróciłem się.

Ale ja zobaczyłem.

Czarne ślepia wlepione we mnie. Wysoką, niemal ludzką postać. I ciała mojej mamy, taty i siostry.

Matka była pozbawiona głowy. Z jej twarzy można było wyczytać zdziwienie i straszliwy strach. Ojciec za to miał rozpłatany brzuch. Z tej ciemnoczerwonej brei emanował niebywały odór i ciepło. Siostra zaś przeraziła mnie najbardziej. Jej ciało wisiało na sznurkach na lampie. Oczodoły były pozbawione oczu. W przeciwieństwie do rodziców nie krwawiła obficie.

Uciekaj!

Uciekaj!

UCIEKAJ!

Ale ja nie uciekłem. Stałem tam, a ta istota była kilka metrów przede mną. Jak ja mogłem być tak głuchy i tego nie słyszeć?! Momentalnie do mnie dotarło, co się wydarzyło i jakie grozi mi niebezpieczeństwo.

Bierz nóż!

Bierz pałkę!

Ucieknij przez okno!

Ale ja nadal stałem.

Zalałem się łzami. Straciłem wszystko, na czym mi zależało. Wiem, że to coś mnie zaraz zabije. Ale ja nadal stałem...

Broń się!

Uciekaj!

Krzycz!

Ale ja stałem. Stwór podbiegł do mnie i zaczął szarpać moje ciało. Krew wytrysła i poplamiła ścianę. Nagle upadłem. Moje ciepłe wnętrzności polały mi się po reszcie ciała. Zanim straciłem przytomność zdążyłem poczuć jak moje oczy zostają wydłubane.

I nagle ból znika.

Nie daj się!

Nie umieraj!

Żyj!

Ale ja umarłem.