Historia

Historia z drugiego piętra

antoni obanderas 10 9 lat temu 10 400 odsłon Czas czytania: ~4 minuty

Witam wszystkich,

Szukając w internecie informacji na temat pewnej książki, skacząc ze strony na stronę trafiłem w końcu na ten portal. Przeczytałem kilka zamieszczonych tu opowieści i niektóre nawet mi się spodobały, choć zdecydowana większość wygląda raczej na wymyślone historyjki. Pomyślałem, że opiszę tu sytuację, która jakiś czas temu wydarzyła się u mnie, może niekoniecznie po to, by kogoś przestraszyć, ale sprawdzić, co mogą sądzić o niej ludzie z nią niezwiązani (i tym samym może siebie nieco uspokoić), bo do dziś wspomnienie owego zdarzenia wywołuje we mnie pewien dziwny niepokój. Być może jestem przewrażliwiony i tak naprawdę nie wydarzyło się nic, co powinno budzić mój lęk, jednak jestem pewien, że to, co wówczas zobaczyłem, nie było wytworem mojej wyobraźni, ani pozostałością po śnie, co sugerowały mi osoby, którym później o tym opowiadałem. Ale oceńcie sami.

Niecałe pół roku temu zamieszkałem w moim nowo zakupionym mieszkaniu. Jest to niewielki lokal w starym budownictwie niemalże w centrum miasta, nabyty od młodego małżeństwa z dzieckiem, które postanowiło kupić dla siebie coś większego. Moi sąsiedzi to w większości starsi, samotni ludzie, raczej przychylnie, jak sądzę, do mnie nastawieni. Mój kontakt z nimi ogranicza się zwykle do grzecznościowej wymiany "dzień dobry", gdy wychodząc lub wracając do domu spotykam ich na klatce schodowej. Z jedną tylko sąsiadką zdarzyło mi się jak dotąd porozmawiać kilka razy trochę dłużej. Jest to starsza, drobna kobieta o siwych włosach upiętych zawsze w kok z tyłu głowy. W ruchach dość energiczna i, jak mi się już podczas pierwszego spotkania z nią wydało, przesadnie wobec mnie uprzejma. Spotykałem już wielu starszych ludzi, ale jeszcze nigdy żadna z tych osób nie zdawała się zabiegać o moją uwagę tak bardzo, jak ta kobieta. Pomyślałem sobie jednak, że to pewnie przez fakt, iż mieszka sama i nieczęsto zdarza się, żeby ją ktoś odwiedzał.

Jakieś dwa miesiące temu miałem pewien sen i może dziś już nie wydawałby mi się on tak dziwny i niepokojący, gdybym wtedy, zamiast wstać z łóżka, po prostu go zbagatelizował i spróbował ponownie zasnąć. Pojawiła się w nim moja wspomniana przed chwilą sąsiadka, i to jej postać oraz to, co robiła, napędziło mi niemałego stracha.

Śniło mi się, że był środek nocy, wokół panowała cisza i dziwna, tajemnicza atmosfera. Na początku nie do końca wiedziałem, gdzie się znajduję, ale po chwili zdałem sobie sprawę, że jestem u siebie w domu, a dokładniej, że po prostu w jakiś sposób widzę to, co dzieje się za drzwiami mojego mieszkania, na klatce schodowej. Stała tam ona i skierowana w stronę moich drzwi wykonywała rękoma w powietrzu jakieś dziwne gesty. Cisza była wręcz przejmująca, ale po chwili zacząłem wychwytywać jakiś ledwo słyszalny szmer. Wtedy też zobaczyłem jej twarz, wykrzywioną nienaturalnym grymasem, i uświadomiłem sobie, że tym szmerem był jej chichot, brzmiący trochę jak jakoś dziwnie zniekształcony, a przez to bardzo złowrogi, śmiech małego dziecka. Widok ten oraz dźwięk utrzymywały się w mojej podświadomości zaledwie przez kilka sekund, ale moje przerażenie rosło przez ten czas coraz bardziej, aż w końcu się obudziłem z walącym mocno sercem i dopiero uświadomiwszy sobie, że był to sen, trochę się uspokoiłem.

Zapaliłem nocną lampkę i wstałem z łóżka, żeby pójść do kuchni napić się wody. Przechodząc przez przedpokój naszła mnie absurdalna myśl, by wyjrzeć na klatkę schodową. Założę się, że wielu z was oglądając jakiś horror lub czytając powieść grozy, w momencie gdy bohater zaniepokojony jakimiś hałasami dochodzącymi z dworu lub piwnicy idzie tam poznać ich przyczynę, mówi sobie, że nigdy nie zrobiłoby tego samego. Jednak w rzeczywistej sytuacji, gdy coś was zaniepokoi, zawsze chcecie to sprawdzić, prawda? Podobnie było ze mną, po prostu musiałem przekonać się, że nikogo nie ma na zewnątrz. Wyjąłem latarkę z szafki w przedpokoju i otworzyłem drzwi prowadzące na klatkę schodową. Zalewała ją ciemność, więc skierowałem strumień światła z latarki najpierw na podłogę przed wejściem, potem wzdłuż korytarza, na końcu oświetlając prowadzące w dół schody. Naraz poczułem silny wstrząs w piersi, widząc jak tył głowy mojej sąsiadki znika za pochyłą balustradą. Zamarłem w bezruchu nie mogąc złapać tchu. Jedna lub dwie sekundy, w czasie których widziałem chowające się za drewnianą poręczą upięte w kok siwe włosy kobiety, jawiły mi się trwającym całą wieczność ponurym spektaklem, w którym doznałem nagłego, dziwnego wrażenia, że cały mój świat i wszystkie dotychczasowe doświadczenia zostały poddane jakiejś koszmarnej manipulacji. Gdy głowa starej kobiety znikła mi z pola widzenia, pozostało już tylko ciche skrzypienie schodów, jęczących ledwo pod nieznacznym naporem jej ostrożnych kroków. "Chwileczkę, proszę pani!", powiedziałem drżącym głosem, ale na tyle głośno, by mogła mnie usłyszeć, lecz w odpowiedzi usłyszałem tylko ten sam cichy dźwięk skrzypiącej podłogi, a chwilę później przekręcanej powoli klamki u drzwi. Nie ruszałem się na krok, by nie zagłuszyć ewentualnych dalszych odgłosów dochodzących z dołu, jednak po zamknięciu się drzwi od domu kobiety, zapadła całkowita cisza. Stojąc jak wryty, odczekałem jeszcze jakąś minutę, po czym wróciłem do swojego mieszkania. Zegar pokazywał piętnaście po trzeciej. Zapaliłem światło w salonie i postanowiłem już nie spać do rana. I tak pewnie nie zmrużyłbym oka.

Od tamtego czasu ani razu nie spotkałem sąsiadki. Wiele razy przechodząc obok jej drzwi słyszałem dochodzące z mieszkania ciche odgłosy krzątania, lecz nie zdarzyło mi się już osobiście na nią natknąć, ani słyszeć z mojego piętra, by ta opuszczała swoje domostwo.

Oznacz jako: przeczytane ulubione chcę przeczytać

Komentarze

Cześć, jeżeli jesteście zainteresowani moją interpretacją tej creepypasty to znajdziecie ją pod linkiem : https://www.youtube.com/watch?v=LT_XUfK7nXM
Odpowiedz
Uwielbiam takie historie, choć samej by mi do śmiechu nie było gdyby mi się przytrafiło coś takiego. Pozdrawiam
Odpowiedz
To chyba najlepsza stylistycznie i ortograficznie napisana pasta, nie wspominając w ogóle o zasobie słów autora, rzadkość w dzisiejszych czasach. Pozdrawiam :)
Odpowiedz
Rzadkością jest też to, że ktoś jeszcze potrafi coś takiego dostrzec ;) Dzięki i również pozdrawiam.
Odpowiedz
3:15 huh? (godzina szatana :D >:D) czyżby tylko przypadek ? :D
Odpowiedz
Nie rozumiem O.o
Odpowiedz
Super pasta! Zwłaszcza, że chyba każdy się kiedyś tego bał, że ktoś go z za drzwi 'obserwuje' ;)
Odpowiedz
Nic nie dzieje się przez przypadek...
Odpowiedz
Strasznie dziwne. Ja bym się bała dobrze że nie widziałeś już tej sąsiadki.
Odpowiedz
Omg ... To nie był przypadek..
Odpowiedz
Zaloguj się, aby dodać komentarz.

Archiwum

Najnowsze i warte uwagi

Artykuły i recenzje