Kostka

Ilu ludzi dostąpiło tego zaszczytu. Ile ulotnych postaci, mogło choć na chwilę zatrzymać dla siebie potężną machinę zwaną czasem. Ilu mogło zwilżyć wargi wodą zimną jak lód, zwiewną jak mgła, ciemną jak niebo. Ilu mogło pogawędzić że starcem, który zarządza światem.

Śmierć. Wybrednie wybiera kompanów do pogawędek. Tym, których wybrała, pozwala zrozumieć tajniki ludzkiego życia. Spotkałem ją. Dokładnie wybadałem jej systemy. Zobrazuje wam to.

Człowiek się rodzi. Dostaje kostkę. Kostka ta na początku ma ogromną ilość pól. Niektórzy dostają miliony, inni tysiące, a ci którzy mają mniej szczęścia, setki, bądź dziesiątki. Jest tam również zero. Jedno, jedyne, ze wszystkich pól. To ono wyznacza ludzkie życie.

Starzec co rano rzuca kostką. Jeśli czyjaś upadnie na to jedno, jedyne w swoim rodzaju pole, to nieszczęśliwiec kończy grę. Umiera.

Z czasem i rosnącym wiekiem liczba pól maleje. Nie da się tego zatrzymać. Ale jest sposób aby dodać sobie szans na długie życie.

Ci którzy nie mają dla siebie szacunku, jedząc bez opamiętania, popadając w alkoholizm, biorąc narkotyki, czy żyjąc w stresie, dodatkowo odejmują sobie konsekwentnie cyferki. Prawdopodobieństwo zgonu potrafi rosnąć w ogromnym tempie. Nie każdy tego chce.

Żyj zdrowo, unikaj używek i szanuj życie, a ono będzie szanowało ciebie, i pamiętaj, żyj dniem, jutro możesz nie mieć szczęścia.