10 najgroźniejszych trucizn na świecie

Dioksyny To jedne z bardziej toksycznych związków otrzymanych w wyniku syntezy. Na Ziemi istnieją w śladowych ilościach. Za najniebezpieczniejszy z nich uważa się związek nazywany TCDD. TCDD używane jest jako broń chemiczna. Pierwszym objawem zatrucia jest trąd chlorowy, który utrzymuje się przez wiele lat, pozostawiając głębokie blizny. W wyniku zatrucia TCDD może wystąpić mnóstwo innych zaburzeń, chociażby w tworzeniu się hemoglobiny. Dawka śmiertelna dla człowieka nie jest dokładnie znana, ponieważ nie jest znany żaden przypadek śmierci człowieka z powodu zatrucia dioksynami. Przypuszcza się, że Wiktora Juszczenko, byłego już premiera Ukrainy, usiłowano otruć właśnie dioksynami. Jedynymi objawami zatrucia są zmiany skórne, do dziś widoczne na twarzy Juszczenki, mimo że przyjęta dawka 20 tysięcy razy przekroczyła dopuszczalną normę. Dlatego właśnie toksyczność i rakotwórczość dioksyn jest przedmiotem sporów naukowców. Owszem, niektóre dioksyny są silnymi truciznami, jednak różne organizmy żywe wykazują różną wrażliwość na ich działanie. Przykładowo, do zabicia chomika potrzeba aż 5000 razy większej dawki niż do uśmiercenia świnki morskiej.

Arszenik Tlenek arsenu(III), będący ciałem stałym, w temperaturze pokojowej występuje jako biała substancja drobnokrystaliczna. Nie wydziela żadnego wyczuwalnego zapachu, nie ma również smaku. Jest silnie toksyczny – jego LD50 wynosi 20 mg/kg. Dawka śmiertelna przy ostrym zatruciu arszenikiem wynosi 70–200 mg. Przy odpowiednio dużej dawce zgon następuje w przeciągu kilku godzin. Możliwe jest również zatrucie przewlekłe w przypadku zażycia mniejszej dawki. Dawniej był wykorzystywany do wykonywania aborcji, często powodując śmierć kobiety. Nieco później znalazł zastosowanie w leczeniu chorób skóry, jeszcze później w przemyśle oraz stomatologii. Najpóźniej wycofany został z trutek na szczury. Poza działaniem typowo toksycznym, arszenik jest również środkiem kancerogennym. Mimo to biotechnolodzy myślą o tym, by wykorzystywać go w chemioterapii. Związek ten jest bardzo toksyczny – do zatrucia może dojść nie tylko przy kontakcie ze skórą, lecz także drogami oddechowymi. Łatwo wchłania się przez układ pokarmowy. Arszenik jest na początku szybko wydalany z moczem, ale duża jego część wnika w kości, mięśnie, skórę, włosy i paznokcie. Długo nie był wykrywalny w sekcjach zwłok, a dosypywany do potraw - nie zmieniał ich smaku.

Cyjanowodór (Cyklon B) Znany też jako kwas pruski czy Cyklon B. Zbudowany jest tylko z wodoru, węgla i azotu, a jest związkiem nadzwyczaj toksycznym - jego LD50 wynosi 1,5 mg/kg. Dawka śmiertelna dla człowieka wynosi zaledwie 50 – 60mg. W temperaturze pokojowej cyjanowodór jest bezbarwną lub jasnoniebieską cieczą, która łatwo paruje. Wydziela intensywny zapach gorzkich migdałów. Cyjanowodór jest bardzo toksyczny - można się nim zatruć zarówno przy bezpośrednim kontakcie ze skórą, jak i drogami: oddechową czy pokarmową. Po dostaniu się do organizmu blokuje proces przenoszenia tlenu z hemoglobiny do komórek. W efekcie tego śmierć następuje w przeciągu kilku sekund. Związek ten wykorzystywany był jako pestycyd, gaz bojowy, a nawet jako środek przeciw osom. Jego zła sława wywodzi się głównie z zastosowania go przy wykonywaniu egzekucji w komorze gazowej, ale też z kar śmierci wymierzanych przez kapłanów egipskich. Co ciekawe, cyjanowodór występuje w małych ilościach w nasionach śliwek, wiśni, jabłek czy gorzkich migdałów.

Rycyna Rycyna jest białkiem pochodzącym z rącznika, afrykańskiej rośliny przypominającej mlecz. Największe stężenie trucizny jest w nasionach. Dawka śmiertelna w postaci aerozolu dla człowieka to aż 0,3 mg. Zatrucie rycyną powoduje śmierć w czasie od kilkudziesięciu godzin do pięciu dni. Podczas I wojny światowej robiono pociski z talkiem nasączonym rycyną oraz wytwarzano aerozol (tzw. agent W). Eksperymenty zawieszono, bo nie znano jeszcze odtrutki na rycynę, jednak w czasie II wojny wyprodukowano ok. 1700 kg tego związku. Przygotowywano także bomby chemiczne z rycyną. Działanie rycyny polega na hamowaniu syntezy białek w organizmie. Jest ona jednak częściowo trawiona w przewodzie pokarmowym. Śmiertelność przy zatruciu nasionami rącznika wynosi ok. 1,9%. Obecnie rycyna znajduje zastosowanie w terapii nowotworowej. O rycynie zrobiło się głośno za sprawą agenta KGB, który wstrzelił pod skórę bułgarskiego dysydenta 0,5 mg trucizny w malutkiej kulce. Mężczyzna zmarł po kilku godzinach.

Strychnina Strychnina to alkaloid z nasion kulczyby wroniego oka, leśnego, wiecznie zielonego drzewa z lasów tropikalnych. Substancja ma właściwości toksyczne i bardzo gorzki smak, nawet przy milionowym rozcieńczeniu. Związek blokuje synapsy hamujące, co wzmaga pobudzenie neuronów. Następuje skurcz mięśni oddechowych, co prowadzi do śmierci przez uduszenie. Zaaplikowanie odpowiedniej dawki gwarantuje taki efekt w przeciągu 20 minut. Strychnina, podobnie jak arszenik, była stosowana jako trutka na szczury. Czasami jest wykorzystywana w lecznictwie jako środek pobudzający przy zaburzeniach krążenia i oddychania. Kiedyś jej małe ilości pełniły rolę stymulantu czy też środka na kaszel.

Fosgen Fosgen jest organicznym związkiem chemicznym, bezbarwnym gazem o zapachu skoszonej trawy lub zgniłych owoców. Ma właściwości trujące i duszące. Został zsyntezowany w 1812 roku podczas wystawienia mieszaniny tlenku węgla i chloru na światło słoneczne. Z tego powodu przechowywany jest w butelkach z ciemnego szkła. Do spowodowania nagłego zgonu człowieka wystarczy 0,1 g fosgenu w 1 mł powietrza. Podczas I wojny światowej był wykorzystywany jako najskuteczniejszy gaz bojowy. Pewne ilości fosgenu mogą wydzielić się np. przy spalaniu PCW, freonów czy też przy pożarach lasu. Dodatkowo substancja może się wytworzyć, gdy do gaszenia pożaru, w warunkach wysokiej temperatury i wilgotności, użyjemy gaśnicy tetrowej. Było to głównym powodem wycofania tych gaśnic z użytku. W 1928 roku w Hamburgu 300 osób zostało poszkodowanych, a 10 zmarło w wyniku uszkodzenia cysterny z jedenastoma tonami fosgenu, który rozprzestrzenił się na odległość 10 km. W 1981 roku 14 osób zginęło w wyniku zatrucia podczas pożaru w Szczecinie – toksyczny związek wydzielił się z płonącego poliuretanu. W 1998 roku w Bydgoszczy zmarli dwaj pracownicy zakładów chemicznych. Przyczyną było zatrucie po przygotowywaniu zbiornika z fosgenem.

Sarin Sarin to silnie toksyczny związek chemiczny, stosowany jako bojowy środek trujący. Należy do grupy środków paralityczno-drgawkowych. Pochodzi od kwasu fosforowego. Zalicza się go do najbardziej niebezpiecznych substancji wyprodukowanych przez człowieka. W rzeczywistości substancja ta jest aż 20 razy groźniejsza od cyjanowodoru! Wystarczy zaledwie kilkanaście miligramów i kilka minut kontaktu z sarinem w postaci cieczy lub gazu, aby nastąpiła śmierć organizmu poprzez paraliż mięśni oddechowych i mięśnia sercowego. Środek ten wnika do organizmu poprzez drogi oddechowe i skórę. Gdy zatrucie nie jest śmiertelne, powrót do zdrowia trwa bardzo długo. Sarin to bezbarwna, bezwonna i bezsmakowa ciecz. Pierwszymi oznakami zatrucia jest zwężenie źrenic, ból w gałce ocznej, w klatce piersiowej, problemy z oddychaniem i ślinienie się. Substancja została uzyskana w 1939 roku w Niemczech przez Gerharda Schradera podczas poszukiwań środków owadobójczych. W czasie II wojny światowej środek trafił do masowej produkcji na potrzeby niemieckiej armii, nigdy jednak nie został użyty - Niemcy obawiali się rozpoczęcia wojny chemicznej. 20 marca 1995 roku członkowie sekty Najwyższa Prawda użyli sarinu w tokijskim metrze. 12 osób zginęło, a ponad 5,5 tysiąca ucierpiało w wyniku zatrucia.

Gaz musztardowy Iperyt siarkowy znany jest również pod nazwą gazu musztardowego BST (Bojowy Środek Trujący). Ma barwę ciemnobrunatną i zapach musztardy lub czosnku. Jest oleistą cieczą, a co za tym idzie, może przeleżeć na dnie zbiorników wodnych wiele lat. Po zakończeniu II wojny światowej zatapiano amunicję z iperytem w Bałtyku – na przestrzeni lat amunicja ta pordzewiała i sporadycznie dochodzi do wycieków substancji. Nawet obecnie znane są przypadki poparzeń rybaków tą toksyną. Najszerzej gaz ten był jednak stosowany podczas I wojny światowej. Jego użycie przyczyniło się do śmierci 120 tysięcy żołnierzy armii brytyjskiej. W 1919 roku odkryto, że iperyt siarkowy jest skutecznym środkiem w leczeniu nowotworów zwierzęcych. Pomimo wieloletnich badań substancja nie znalazła zastosowania terapeutycznego.

Trujące rośliny Lista trujących, doświadczalnie poznanych przez człowieka roślin, jest ciągle otwarta. Zawarte w roślinach trucizny mają na celu chronić je przed pasożytami, chorobami czy przed zjadaniem przez zwierzęta. Wilcza jagoda (pokrzyk) jest w całości trująca - najbardziej jednak jej korzenie i owoce. Zawiera substancje rozkurczające mięśnie i przyspieszające bicie serca. Za dawkę śmiertelną uznaje się 10-20 owoców dla dorosłych i 3-4 owoce dla dzieci. Objawami zatrucia mogą być euforyczne halucynacje i ogólne pobudzenie. Owoce pokrzyku mają słodki, mylący smak, a służyły kiedyś do trucia wilków, stąd nazwa wilcza jagoda. Indianie do zatruwania grotów strzał używali kurary – rośliny trującej tylko w przypadku dostania się do krwioobiegu. Powoduje ona natychmiastowe zwiotczenie mięśni i postępujący paraliż całego ciała, przez co dawniej stosowana była w anestezjologii. Inną trującą roślinę, akonitynę, nazywa się również roślinnym arszenikiem. Jej dawka śmiertelna to ok. 3 mg. Łatwo wchłania się przez skórę i błony śluzowe. Była jedną z najczęściej stosowanych trucizn w czasach renesansu. Pierwszymi objawami wywołanego nią zatrucia są zaburzenia czucia, jako ostatnie występują trudności oddechowe i zgon.

Trujące pierwiastki Istnieje aż kilkanaście pierwiastków w przyrodzie, które wpływają negatywnie na organizm człowieka. Nazywane są one pierwiastkami śmierci i należą do nich głównie metale ciężkie. Powodują one poważne zatrucia - zarówno podane jednorazowo, jak i wprowadzane regularnie w małych dawkach. Za najbardziej niebezpieczny pierwiastek uważa się ołów. Dostaje się do organizmu między innymi przez skórę, a jego cząsteczki wiążą się z białkami, enzymami, RNA czy DNA. Poważne zatrucie może prowadzić nawet do uszkodzenia mózgu. Udowodniono również działanie rakotwórcze ołowiu. Kadm, rtęć, antymon i arsen również zalicza się do trucizn środowiskowych. Istnieją również pierwiastki takie jak selen, chrom, wanad, i cynk, które stosowane są w leczeniu, ale bardzo łatwo je przedawkować, przez co stają się truciznami. --- źródło: odkrywcy.pl