Wiktor

- Straszne? Co nazywasz strasznym, bracie?

- Jego. On nie daje mi spokoju. Pamiętaj, mówię o tym tylko tobie, więc ani pary z ust! Jeszcze uznają mnie za szalonego...

- Powiedz mi o Nim coś więcej.

- Przychodzi do mnie codziennie. Uważa, że to jego pokój i mam się stamtąd wynosić. Ale to nasz dom, prawda, mała?

- Nic się nie martw, braciszku. - Ucałowała go w czoło.

- Pamiętasz jak kilka lat temu mówiłem ci o Mai?

- Tej twojej wymyślonej przyjaciółce? - zachichotała.

- Ona nie była wymyślona! Na prawdę tu mieszkała!

- Dobrze, spokojnie...

- Ona była przyjazna, nie bałem się jej... ale On...

- Nie bój się. Nie ma czego. Bo co oni mogą ci niby zrobić?

- Ostatnio jak leżałem już w łóżku próbował mnie uderzyć! Ale to nic... Jeszcze gorszy jest jego ojciec.

- Ojciec? To oni mają rodziców?

- A ty co? Nigdy nie widziałaś ludzkiej rodziny?