15 starych, strasznych narzędzi chirurgicznych

Jak radzili sobie chirurgowie w przeszłości? Koniecznie sprawdźcie ich "arsenał", który służył do niesienia pomocy. Na pierwszy rzut oka wygląda to bardziej jak narzędzia tortur!

Narzędzie do wyjmowania strzał (XVI wiek) Niewiele wiemy o tym narzędziu, ale prawdopodobnie było ono wkładane do rany w zwartej pozycji, a środkowy szpikulec służył do chwytania strzały. Ostre krawędzie narzędzia skierowane były na zewnątrz i rozginały się przy użyciu przypominających nożyczki rączek. Miało to na celu lekkie rozszerzenie rany, by zapobiec wyrwaniu strzały wraz z kawałkiem mięcha.

Nóż do amputacji (XVIII wiek) Noże używane do amputacji w XVIII wieku miały zwykle zakrzywione ostrza, żeby chirurdzy mogli wykonać okrężne cięcie przez skórę i mięsień. Sama kość była cięta przy pomocy specjalnej piły. Od mniej więcej XIX wieku zaczęto używać noży o prostym ostrzu, ponieważ wtedy łatwo było zostawić pacjentowi płat skóry, który później służył do zakrycia kikuta.

Piła do amputacji (XVII wiek) Niektórzy chirurdzy lubili obnosić się z bogato dekorowanymi piłami jak ta, widoczna na obrazku. Niestety, szpary które powstawały przy amputacji kończyny taką piłą, były przyczyną zagnieżdżania się w ranie wielu bakterii i zarazków.

Sztuczna pijawka (XIX wiek) Spuszczanie krwi przy użyciu pijawek było na tyle popularną czynnością wśród medyków, że w roku 1840 skonstruowano tego typu urządzenie przydatne przy operacjach oczu czy uszu. Obracające się ostrza były w stanie przeciąć skórę pacjenta, podczas gdy cylinder, działający jak próżnia, wysysał krew.

Narzędzie do wyciągania kul (XVI wiek) Tak wydłużone narzędzie, było w stanie dosięgnąć kuli, która utkwiła głęboko w ciele pacjenta. Ostrze narzędzie było nagwintowane, aby móc wwiercić się w kulę i wydobyć ją na zewnątrz.

Urządzenie do rozwierania szyjki macicy (XIX wiek) To narzędzie służyło do rozwierania szyjki macicy podczas porodu. Szerokość rozwarcia szacowało się przy pomocy skali zainstalowanej tuż przy rączkach. Narzędzie to szybko wyszło z użycia, gdyż dość częste były przypadki rozerwania szyjki macicy.

Narzędzie do leczenia przepukliny (lata 50-te XIX wieku) To unikalne narzędzie było wykorzystywane do odbudowy przepukliny. Umieszczało się je w ciele pacjenta, blisko powierzchni zaatakowanej chorobą na jakiś tydzień, by wytworzyć tzw. tkankę blizny, która pomagała zaplombować przepuklinę.

Kompas Hirtza (1915) Kompas Hirtza służył do dokładnego wyznaczenia gdzie tkwi kula w ciele pacjenta, na tyle by było można ją precyzyjnie usunąć.

Lithotom (XVIII/XIX wiek) To narzędzie służyło do przecięcia pęcherza w celu usunięcia kamieni. Ostrze zawierało jeszcze jedno ukryte ostrze, które było uwalniane przy użyciu sprężyny, po umiejscowieniu go w pęcherzu.

Rozwieracz ust Drewniane, śrubopodobne narzędzie było wkładane do ust znieczulonego uprzednio pacjenta, by zapewnić mu stały dostęp tlenu.

Piła do cięcia czaszki (1830–1860) Ostrza tej niecodziennej piły na korbkę służyły do rozcinania części czaszki tak, aby umożliwić dostęp innym narzędziom.

Lewatywa z dymu tytoniowego (1750-1810) Lewatywa tytoniowa polegała na “wdmuchnięciu” dymu tytoniowego w odbyt pacjenta dla różnych medycznych celów, pierwotnie w celach reanimacji ofiar zbyt długiego przebywania pod wodą. Temperatura oparów miała sprzyjać poprawie oddychania...

Gilotyna do migdałków (lata 60-te XIX wieku) Ta metoda usuwania migdałków opierała się na zasadzie działania popularnej gilotyny. Na początku XX wieku narzędzie to zastąpiono kleszczami i skalpelami, ponieważ powodowało ono obfite krwawienie oraz było bardzo nieprecyzyjne i pozostawiało resztki migdałków w ustach.

Trepan (XIX wiek) Ten oto trepan posiadał świder z cylindrycznym ostrzem i był używany do wwiercania się w czaszkę pacjenta. Kolec znajdujący się w środku ostrza świdra miał za zadanie zapoczątkować cały proces oraz przytrzymywać ostrze w jednym miejscu podczas operacji cięcia.

Wziernik (XVII wiek) Wzierniki są używane od tysięcy lat i umożliwiają lekarzom lepszy wgląd i dostęp do wszelkich otworów w ciele ludzkim poprzez rozszerzenie go bezpośrednio po wsunięciu. Ten 17-wieczny europejski egzemplarz, który korzystał z pracy korbki do rozwierania, jest jednym z bardziej zdobnych i budzących lęk wśród pacjentów. --- źródło: joemonster.org