To mój dom

Zawsze się ich bałam. Chodziła po moim domu jak po swoim. Oprócz niej była tu też dwójka dorosłych. Jednak ona bardziej mnie dręczyła. Była okropna. Mama mówiła, żebym się jej nie bała. Że to ona boi się mnie bardziej niż ja jej. Jednak nie wierzyłam. Ona zawsze była przerażająca, a do tego wyjątkowo mnie denerwowała. Kiedy chciałam sobie pooglądać bajkę, ona wyłączała telewizor. Zajęła mój pokój. Wygoniła mnie z niego. A był przecież mój! To był mój dom! Mój i moich rodziców. Była tylko duchem, ale chyba o tym nie wiedziała.

Kolejną noc spałam na podłodze, bo ona leżała w MOIM łóżku. Moje prośby, płacze i groźby nic nie dawały. Ta nieożywiona, niewychowana idiotka puszczała wszystko mimo uszu. Rzuciłam się na nią. A konkretnie w nią. Krzesłem. Nie trafiłam. Ale się obudziła. Kiedy mnie zobaczyła, przeraziła się. Głupi duch. Boi się człowieka. Zaśmiałam się pod nosem. W pewnym momencie usłyszałam, jak krzyczy:

- Maaamooo! Ta martwa dziewczynka chciała rzucić we mnie krzesłem!