Niedługo umrzemy

„Niedługo umrzemy”- nikogo nie zainteresują takie słowa w ustach zbuntowanej trzynastolatki prawda? Tak też było w moim przypadku, kiedy wraz z przyjaciółką śmiałyśmy się z jej siostry, która ewidentnie przechodziła okres buntu. Wspominałyśmy razem dawne czasy i jak ten trudny okres dojrzewania przeżywałyśmy. Nikogo nie interesowało to, że Ania diametralnie się zmieniła, przecież w jej wieku to było normalne. Zaczęła trochę mniej rozmawiać w domu, wychodzić nie mówiąc gdzie, ani z kim, przestała uczęszczać do kościoła, miała parę nieusprawiedliwionych nieobecności, zdarzyło się nawet, że rodzice mojej przyjaciółki przyłapali ją na paleniu papierosów. Jednak wśród tych wszystkich rzeczy była jeszcze jedna, mroczniejsza, która została przez wszystkich zlekceważona. Ania zaczęła fascynować się śmiercią, przyjaciółka kiedyś przeglądając historię przeglądarki we wspólnym laptopie natknęła się na dziwne frazy dotyczące śmierci, zgonu, tego co dzieje się z ciałem i czy istnieje dusza. Rzeczywiście, dziewczynka często niespodziewanie rzucała bez kontekstu słowa typu: „Jak mi przykro, że umrzemy” , „Szkoda, że życie jest takie krótkie” lub „Boże, my wszyscy zdechniemy”. Nikogo to nie obchodziło, nikt nie słuchał i nie zastanawiał się skąd w głowie młodej gimnazjalistki takie myśli. Ciekawi mnie tylko, czy w dniu, w którym moja przyjaciółka wraz z siostrą i rodzicami zginęła w wypadku komunikacyjnym, dziewczynka zdołała przypomnieć im, że umrzemy.