Zima też bywa piękna.

Chodniki dawno pokrył piękny, mroźny i biały dywan. Ludzie śpieszyli się jak zawsze, nikt nie potrafił zauważyć otaczającego świat piękna. Drzewa pod wpływem zimowego wiatru, deformowały swoje gałęzie, tworząc z nich rozmaite kształty. Ludzie przechodzili obok mnie, nawet na mnie nie patrząc. Minąłem się też ze swoim przyjacielem. Nie powiedział "Witaj Tony". Po prostu przeszedł obojętnie. Tak, jakbym w ogóle nie istniał. Płatki śniegu raz po raz spadały na głowy przechodniów, tworząc na ich czapkach przepiękne wzory. Patrząc na ich zmarznięte twarze czułem wewnętrzne ciepło, że mam to już za sobą. W końcu stanąłem przed bramą cmentarza i pewnym krokiem zagłębiłem się w jego mroczne oblicze. Byłem spokojny jak nigdy. Chodząc między grobami, zastanawiałem się, jak wyglądało życie ludzi, którzy leżeli w otaczających mnie mogiłach. Na wszystkich nagrobkach stały przepiękne, kolorowe znicze. Tylko jeden był pusty, zaniedbany i kompletnie opuszczony. Na tablicy nagrobkowej widniały napisy:

"Tony Rain 1926-1945".

Mimowolnie uśmiechnąłem się. Choć wiedziałem, że moja śmierć nikogo nie obchodziła. Nikogo nie obchodziło w ogóle moje istnienie. Ale po chwili zadumy, pomyślałem też, że dzięki temu nikt nie był smutny i nikt nie uronił łzy na moim pogrzebie. Popatrzyłem na niebo, z którego dalej spadały zachwycające płatki śniegu. Po moim zimnym policzku spłynęła łza i pełen radości postanowiłem kontynuować swoją wędrówkę, nucąc pod nosem słowa pewnej pieśni.

"A ludzie płaszczyli się i modlili

do neonowego boga, którego sami stworzyli

I znak ukazał swoje ostrzeżenie

W słowach, które wyświetlił.

I znak mówił, że słowa proroków są spisane na ścianach dworców

i w osiedlowych bramach,

i cicho brzmią w dźwiękach ciszy. "

Autor: Harvis Aka Lesmoth.

*Słowa w cudzysłowie pochodzą z utworu Simon and Garfunkel - The sounds of silence.