Prima

Gdy zamykam oczy to widzę tylko ciemność. Słyszę

tylko ciche syczenie, jakby ktoś powoli spuszczał powietrzę z balona.

Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że pewnego dnia zamknąłem oczy by porozmawiać ze samym sobą.

Wszystko zaczęło się od dnia w którym wyrzucili mnie z pracy, nie wiedziałem co dalej. Praca była moim życiem, tak przyznaje się byłem pracoholikiem.

Czułem się wtedy taki nie dowartościowany, ale gdy siedziałem na łóżku w swojej sypialni, zrozumiałem że nie ma teraz przy mnie nikogo. Obejrzałem się za siebie i nikogo nie zobaczyłem.

Poczułem wtedy taki, jakby dreszcz, który przeszedł mi po plecach.

Nie miałem komu się wyżalić, więc cały swój ból obróciłem w krzyk. Gdy się uspokoiłem zamknąłem oczy i spróbowałem się skupić.

-Cześć- powiedziałem szeptem.

Cisza.

Nie usłyszałem odpowiedzi. Po krótkiej chwili pomyślałem, że może muszę to powiedzieć właśnie w myślach.

Tak więc spróbowałem.

-Cześć.

Ale i tak nie dostałem odpowiedzi.

Podałem się, położyłem się na łóżku.

-Czemu moje życie jest takie trudne? Dlaczego jestem sam? Czy to moja wina?- pomyślałem.

-Nie wszystko to twoja wina- odezwał się głos w mojej głowie.

Byłem zaskoczony. Usłyszałem głos, nie swoje myśli.

Otworzywszy oczy rozejrzałem się po sypialni, ale nikogo niej nie było. Trochę się przeraziłem, ale

znów położyłem się na łóżku i zamknąłem oczy.

-Jak to nie wszystko?

Żadnej odpowiedzi.

Poszedłem do łazienki, wziąłem prysznic i stojąc tak w wbijającym się

moje ciało strumieniu wody usłyszałem znów ten głos.

-Nie wszystko- odrzekł.

Szybko wyszedłem z kabiny prysznicowej, owinąwszy się ręcznikiem, udałem się ponownie do sypialni.

Zamknąłem oczy.

-Ale co dokładniej?

Chwila ciszy.

-To że Cię zwolnili nie było twoją winą.

-Ale to że jestem sam, zawdzięczam tylko sobie.

-Tak.

-Kim jesteś?

-Tobą.

-Nie, nie jesteś mną. Czy ja coś piłem?

-Nie.

-Jestem pijany. O Boże.

-Ty przecież nie piłeś alkoholu od trzech lat.

-Że co? Nie jesteś mną, ja nie mam takiej pamięci.

-Masz, tylko o tym nie wiesz. W ogóle ludzie nie wykorzystują w pełni swojego niezwykłego umysłu- odrzekł spokojnie. Jego głos był bez emocji. Był również bez osoby, nie mogłem dostrzec czy jest on męski czy kobiecy.

-Skąd ja to wiem? Nie stop! To jakiś żart. Rozmawiam sam ze sobą, Boże, zlituj się nade mną, chcesz

bym był jeszcze chory umysłowo?

-Bóg tego nie chcę. Nie jesteś chory.

-Ale rozmawiam sam ze sobą, to dziwne i ... chore. I dalej to robię.

-Możesz to tak postrzegać, ale…

-Jakie ale, co? Mówię do siebie. Po skradałem myśli

-Nie...

-Co nie?

-Dasz mi skończyć, czy będziesz się ze mną kłócił?

-Bić się, nie, kłócąc się z myślami.

Wybuchnąłem śmiechem.

-John, nie postradałeś myśli. To ja Cię oszukałem

-Jak... Co... Moje myśli mnie oszukały?

-Nie. Tylko, nie jestem tobą w pełni.

-Czyli że co, nie rozumiem.

-Wiem że nie rozumiesz. Czytam twoje myśli, odczucia, wszystko, znam twoje życie lepiej niż ty.

-Dobrze wiedzieć.- odburknąłem.

-John, ja nie jestem tobą do końca…

-Nie rozumiem. Wyjaśnij mi, natychmiast!

Śmiech. Zażenowanie.

-Jestem istotą mieszkającą w twoim ciele.

-Taa, teraz to wiem że coś piłem. Nie czekaj, ja brałem. Naprawdę, wow, nie spodziewałem się.

-Nie to nie żarty i nie, nie jesteś pod żadnym wpływem.

-Moje myśli są zabawne.

-Zrozum, jestem inną istotą, innym ciałem, inną osobą, ale jakby tobą.

-Taa. Jak się we mnie znalazłeś?

-Na początku byłem w symbiozie z liściem, ale gdy on usechł, to wiatr przeniósł mnie do Ciebie.

Wciągałeś wtedy powietrze, bo wyszedłeś z butiku w którym brzydko pachniało.

-Fascynujące. Kim jesteś? Nie, czym jesteś?

-Moja rasa to Prima.

-Prima?

-Pierwotni. To my stworzyliśmy ziemie, planety, słońce, księżyce, wszechświat.

-To czemu nie władacie światem?

-Jesteśmy pokojową rasą.

-Ale, przecież jeżeli to wy to stworzyliście to... pogubiłem się.

-Spokojnie John.

-Jak tu być spokojnym.

-Wiem co czujesz, dosłownie. Wszystko będzie dobrze.

-Nie nie będzie. A ktoś jeszcze wie o was?

-Tak, rząd wie. Ukrywają to. Myślą że chcemy was zabić.

-Może mają racje.

-Ale to nie jest prawdą. Wiem że mi wierzysz.

-Czy możesz mnie opuścić?

-Nie, opuszczę Cie gdy umrzesz.

-Jesteś nieśmiertelny?

-Tak żyje od początku do końca.

-O Boże.

-Widziałem jak świat się zmienia. Kilka razy byłem zakochany, zły, ale nigdy nie żyłem własnym życiem. Nie żyłem jak ty, John.

-Pokaż mi się.

-John nie chcesz...

-Pokaż!

*

To co ujrzałem, to co doświadczyłem tamtej nocy było niezwykłe i przerażające. Najsmutniejsze jest to że o całym tamtym zajściu powiedziałem moim rodzicom, z którymi od dłuższego czasu

nie utrzymywałem kontaktu.

Oni uznali mnie za nie poczytalnego i wysłali do zakładu dla " Ludzi myślących inaczej".

Wszyscy uważają mnie za czubka, którym nie jestem, bo wiem co widziałem, co widzę i słyszę, ja i

Prima dalej jesteśmy ze sobą. Razem

Jesteśmy na siebie skazani, aż do mojej śmierci...